44 Visie en politiek: een onmogelijke combinatie? Wanneer u dit leest, zijn de Gemeenteraadsverkiezingen weer achter de rug. Lokale coalities worden nu gesmeed of zijn al klaar. En dan wordt het voor u als kiezer maar afwachten in hoeverre de lokale bestuurders hun verkiezingsbeloften waar gaan maken in deze raadsperiode. Kent u ze nog? Beloften als de onaantastbaarheid van de hypotheekrenteaftrek en de werkbonus van duizend euro voor alle werkende Nederlanders? Het zijn zomaar twee (loze) beloften die gedaan werden voor de laatste Tweede Kamer-verkiezingen. Inmiddels hebben de slimmeriken in Den Haag in de gaten dat loze beloften meer kwaad dan goed doen. Dat geldt ook voor een paar wetsvoorstellen die direct van invloed zijn op de relatie tussen werkgevers en werknemers. WKR-gedrocht Neem de werkkostenregeling, de WKR. Met veel bombarie is deze regeling in 2011 geïntroduceerd. Iedere werkgever moest uiterlijk 1 januari 2013 een definitieve keuze maken. Al snel werd het voor de uitvoerders (de werkgevers en hun adviseurs) duidelijk dat er nog veel hobbels genomen moesten worden. De invoering werd daarom uitgesteld tot 1 januari 2014, maar ook deze datum is niet gehaald. De staatssecretaris kwam tot het besef dat er meer steun uit het veld nodig was. Tijd dus voor een consultatie en hoewel dit veel informatie ‘uit het veld’ opleverde, vinden we in de uitwerking van de plannen voor het fiscale jaar 2014 welgeteld één regel over de WKR. De staatssecretaris concludeert dat uitstel met nog een jaar - tot 1 januari 2015 - de beste remedie is om met een waterdichte regeling te komen. We zijn inmiddels weer een half jaar verder en zie daar: de eerste tekenen van nóg een rondje uitstel zijn alweer vernomen. Conclusie: er zit geen visie achter het WKRgedrocht. Flexwerkers eerder eruit Een ander voorbeeld van visieloze regelmakerij is de aanpassing van regels rond tijdelijke contracten voor de zogenaamde flexibele schil. Het idee hierachter is dat u als werkgever sneller overgaat tot het aanbieden van onbepaalde tijd-contracten als uw werknemer tot tweemaal toe een contract voor bepaalde tijd heeft gehad. Voor het gemak gaat men voorbij aan het feit dat veel werkgevers (hebben) moeten snijden in het personeelsbestand om het hoofd boven water te houden. Een snel rondje langs ondernemers leert ons dat werkgevers niet van plan zijn om meer medewerkers een vast contract te bieden na twee tijdelijke contracten. Sterker nog: werkgevers willen de flexibele schil nóg flexibeler inzetten. Want, zo redeneren ze: ‘Liever medewerkers met tijdelijke verplichtingen dan medewerkers met structurele verplichtingen’. Ook dit geluid sijpelt langzaam de Haagse burelen binnen. Daarom hebben ook nu de visionairs besloten om de invoering met een jaar uit te stellen. Tot 1 juli 2015 blijft het mogelijk om drie bepaalde tijd contracten binnen drie jaar met een tussenpoos van maximaal drie maanden af te sluiten. Na 1 juli 2015 zijn dit nog maar drie contracten in twee jaar met een tussenpoos van maximaal zes maanden. WW voorstellen: beter ten halve gekeerd… Het laatste voorbeeld van verwrongen visie is de voorgestelde aanpassingen voor de WW. De staatssecretaris heeft hiermee vooral een visie op maximaal bezuinigen. Zo min mogelijk mensen moeten in de WW belanden én de duur van deze uitkering moet zoveel mogelijk beperkt worden. Hier kwam ook een vervelende aap uit de mouw: in het kader van ‘de vervuiler betaalt’ moest de werkgever - bij wie de werknemer als laatste in dienst was voor hij of zij in de WW belandde - meebetalen aan de WW-uitkering. Hiermee werd de werkgever medefinancier van dit stukje sociaal stelsel in Nederland. In het licht van een moeizaam herstellende economie en een moeizame Opinie “Er zit geen visie achter het WKR-gedrocht.”
Flynth
To see the actual publication please follow the link above